Art Déco

To skrót od nazwy Wystawy Współczesnej Sztuki Zdobniczej i Użytkowej (Exposition Internationale des Arts Décoratifs et Industriels Modernes) z 1925 roku w Paryżu.

Styl ten rozwijał się od początków wieku XX, ale jego pełen rozkwit datuje się na lata tuż przed pierwszą wojną światową. Spowodowane to było wieloma zmianami technologicznymi, społecznymi i artystycznymi. Kiedy przez Europę przetoczyła się wojna, nic już nie było takie, jak wcześniej. Nastąpiły zmiany polityczne, ale również powstał nowy sposób myślenia, nowym celem stał się postęp i pokój. Istotnym elementem przemian stały się maszyny: samoloty, transatlantyki, samochody.

W przeciwieństwie do sztuki sececji, w której dominowały motywy roślinne, Art Déco było skrajnie nowoczesne. Pojawiły się formy abstrakcyjne, klarowne, pozbawione nadmiernej ornamentyki.

Kształty geometryczne, linie proste, skośne, łuki, nie znajdujące odbicia w naturalnych formach. Inspiracją częściej były maszyny, wszyscy zafascynowani byli "nowoczesnością", czystością ornamentyki.

Tam, gdzie pojawia się natura, przedstawiana jest w formie uproszczonej, z małą ilością detali i zdobień. Istotną cechą tego stylu była funkcjonalność. 

W dwudziestoleciu międzywojennym Art Déco stał się stylem, który rozprzestrzenił sie na wszystkie dziedziny życia codziennego. Modę, literaturę, film, budynki, przedmioty codziennego użytku. Pojawiły się nowe materiały: chrom, bakelit, plastik. Dawało to zupełnie nowe możliwości projektowe. Mimo, że rozwinęła się w tym czasie masowa produkcja, ciągle jeszcze podtrzymywano tradycje rękodzielnicze. Wiele przedmiotów wykonywano starymi technikami z użyciem drogich i ekskluzywnych materiałów, a potem produkowano masowo ich zamienniki, korzystając z tańszych materiałów.

Duży wpływ na ukształtowanie się stylu, miały trendy artystyczne, malarstwo i rzeźba. W tym czasie pojawiły się wszystkie -izmy: impresjonizm, symbolizm, kubizm, futuryzm. Ich cechą wspólną było mniejsze lub większe dążenie do abstrakcji. Na pierwszy plan wysunęła się kwestiaformy, treść stała się mniej istotna. Operowano barwą, linią i formą. 

Równie znaczącą rolę w rozwoju stylu miały wpływy sztuki prymitywnej (afrykańskiej) oraz kultury Wschodu i Orientu. Można odnależć tu elementy sztuki egipskiej, meksykańskiej, a nawet indiańskiej. Dzięki temu sztuka, a za nią również życie codzienne we wszystkich przejawach, zaczęła epatowac oryginalnością, kolorem, skrajnymi wyborami.